Ես և ընտանիքիս անդամները, նաև բարեկամներից, ընկերներից շատերը, նախագահական ընտրություններում քվեարկել ենք նախագահի թեկնածու Րաֆֆի Հովհաննիսյանի օգտին, նկատի ունենալով, որ վերջինս, լինելով հայրենասեր, ժողովրդավար, ազնիվ անձնավորություն, կկարողանա որոշ քաղաքական, տնտեսական, իրավական, ժողովրդավարական բարեփոխումներ կատարել երկրում:

Սեպտեմբերի 3-ից հետո, երբ Սերժ Սարգսյանը իր համաձայնությունը տվեց Մաքսային միությանը ՀՀ-ի միանալու որոշմանը, ԵՄ պաշտոնյաները, ովքեր տարիներ շարունակ աշխատել էին Հայաստանի հետ եվրաինտեգրման ուղղությամբ, նախ՝ զարմացան, հետո՝ զայրացան, անակնկալի եկան, հիասթափվեցին, բայց վերջնահաշվում որոշեցին շարունակել Հայաստանին Եվրոպային ինտեգրելու դժվար ու անշնորհակալ գործընթացը: Եվ հիմա, դատելով որոշ արձագանքներից, մեր եվրոպացի գործընկերները չեն պատրաստվում պիղատոսաբար «ձեռքերը լվանալ» ու հետ քաշվել:

ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին Զորի Բալայանի ուղղած նամակը թեև քանի օր է, ինչ դարձել է սոցցանցերի և մամուլի քննարկման հիմնական թեման, այնուամենայնիվ, կան մտավորականներ, ովքեր խուսափում են այդ թեմայով խոսել:

Զորի Բալայանի հանրահայտ նամակը, ինչպես տեղեկացնում է «Հայկական ժամանակ» օրաթերթը, արդեն հասել է ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին, և այն ուղարկել են համապատասխան վարչություն: Կրեմլի լրատվական վարչությունից խոստացել են պատասխանել այդ նամակին:

Զորի Բալայանի՝ ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին ուղղված նամակի մասին, որով նա պահանջում էր Արցախը ճանաչել Ռուսաստանի մաս, փորձեցինք մեկնաբանություն ստանալ սոցիոլոգ, Գերագույն խորհրդի պատգամավոր Լյուդմիլա Հարությունյանից, ով Ղարաբաղյան շարժման տարիներին լավ ճանաչել է Զորի Բալայանին և նրա գործունեությանը: Լյուդմիլա Հարությունյանը հրաժարվեց մեկնաբանությունից:

Արդեն քանի օր է, հասարակության ակտիվ հատվածը ցնցվել, զարմացել ու տարակուսել է ոչ անհայտ Զորի Բալայանի՝ ՌԴ նախագահին ուղղված նամակից, որում նա պահանջում է Արցախը ճանաչել որպես Ռուսաստանի մաս: Ֆեյսբուքահայությունը նույնիսկ պահանջում է նրան զրկել ՀՀ քաղաքացիությունից: Ոմանք էլ անակնկալի են եկել, որ Զորիին ձայնակցող «մտավորականներ» էլ կան՝ ի դեմս Ռազմիկ Դավոյանի, Արտեմ Հարությունյանի և Արտավազդ Բայաթյանի: Դե, ԱԺ պատգամավոր Աշոտ Աղաբաբյանից ոչ ոք այլ սպասելիք չէր էլ կարող ունենալ:

«Դիպլոմատ» ակումբի բացմանը ներկա «Մոդուս Վիվենդի» կենտրոնի ղեկավար Արա Պապյանն, անդրադառնալով հայ-թուրքական հարաբերությունների ներկա վիճակին, նշեց. «Չեմ կարծում, թե հայ-թուրքական հարաբերություններն այսօր ավելի լավ մակարդակում են, քան տասը տարի առաջ: Թուրքիան ավելի շատ է գտնվում Ադրբեջանի ազդեցության տակ, սահմանը փակ է, Թուրքիան ցուցաբերում է մաքսիմալիստական դիրքորոշում, հարաբերությունները մնացել են սառեցված»:

Մեր աղբյուրների տեղեկացմամբ, եթե նախկինում երկրորդ-երրորդ նախագահների միջև «տուն գնալ- տուն գալ» կար` խիստ անհրաժեշտ դեպքերում (Նոր տարի, էքստրիմ վիճակներ, որոշ արարողություններ), ապա վերջին նախագահական ընտրություններից հետո այդ «շարժը» դադարել է, չհաշված երկրորդ նախագահի` Սերժ Սարգսյանի ինաուգուրացիային քամու նման երևալն ու անհետանալը. հիշենք` նա անգամ չմասնակցեց ֆուրշեթին:

Պատերազմի ժամանակ ձեռքերս ցրտահարվեցին: Առաջին անգամ 1993-ի հունվարին։ Ընկերներիցս մեկը սագի յուղ տվեց, Կրասնոդարից էին բերել, ողջ շիշը օգտագործեցի: Քսում էի, պահում տաք պլիտայի վրա, երբ, իհարկե, հոսանք էր լինում: Գրեթե բուժվեցին ձեռքերս, բայց ցրտահարությունը կրկնվեց հաջորդ տարի էլ ու մինչև հիմա ձմռան ցրտի հետ նրանք ինձ հիշեցնում են պատերազմի տարիները: Ամեն առավոտ Ավանից գործի էի իջնում մի կերպ, ինձ Կաֆկայի «Դատավարության» հերոսներից էի զգում, երբ առանց նստարանի «Երազը» կանգնում էր, ու ժողովուրդը լցվում էր:

Հանրահայտ Զորի Բալայանի բաց նամակը ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին, որով նա տեղեկացրել էր, թե իբր Ղարաբաղը պատկանում է Ռուսաստանին Գյուլիստանի պայմանագրով, և, ըստ այդմ էլ՝ կոչ էր անում այցելել Ղարաբաղ և այն ճանաչել որպես Ռուսաստանի մաս, վերջին օրերին խախտել է Հայաստանի հասարակական-քաղաքական կյանքի անդորրը: